Arıburnu, 1915. Üç yıldır savaşmaktadır. Her geceyi siperin içinde geçirmektedir. Siperden kafasını çıkardığı anda, sadece birkaç metreden kafasına yiyeceği bir kurşunla öleceğini bilmektedir. Cesurdur ama korkmaktadır da aynı zamanda. Geceleri Çanakkale Boğazı'nın soğuğunu yedikçe donmaktadır. Açtır, sefalet içindedir ve ölmekten korkmasına rağmen ve her an ölümü hissetmesine rağmen daha yedi yıl savaşacağından habersizdir. Balkan Savaşı ile başlamıştır Ali Ratip'ın hikayesi. Parçalanmış bedenler, insan uzuvları, barut ve ceset kokuları içinde geçmektedir siperdeki günler. Yiyecek ise, yok denecek kadar azdır. 1916'da doğan oğlu Orhan, babasını ilk olarak gördüğü yılı 1921 olarak anımsadığını anlatacaktır yıllar sonra.
Arıburnu'ndan sağ çıkar Ali Ratip. Dicle nehrini İngiliz askerlerinden kaçarken atıyla geçecek ve gazi olacaktır ilerleyen yıllarında savaşın. Başından geçen herşeyi not eder, anılarını yazar cephelerde. Arıburnu'nda görev bitince, kolay olmamıştır at sırtında Mezopotamya'ya kadar gitmek. Sefillik, açlık, hastalık kol gezmektedir Anadolu'da. Birkaç ay arayla, iki uç cephesinde memleketin, iki büyük savaşta çarpışmıştır Osmanlı ordusu. Önce Sarıkamış, sonra Çanakkale. Makinalı tüfeğiyle, bir cepheden diğer cepheye koşarken Ali Ratip, Sarıkamış'ta şehit düşmüş Ahmet'ten habersizdir. Sarıkamış'ta şehit düşen Ahmet'i bekleyen iki yaşındaki oğlu İhsan da erken yaşta babasız kalıp, hırsından Kuleli'de okuyacaktır. Babasının öldüğü yeri, subay olduktan sonra Sarıkamış'a gidip bulmaya çalışmış ama hiçbir ize rastlayamamıştır.
Savaş biter. Adana'dadır Ali Ratip. Tesadüfen, Adana'da öğrenmiştir savaşın bittiğini Eylül 1922'de. Beş parasız kalmıştır ortada. Eve dönecek parası yoktur. Kendisini İngiliz'lere esir düşmekten kurtaran atını hüngür hüngür ağlayarak satar, eline geçen parayı yol parası yapar ve evine döner. Dönüş yolunda, huzur içinde olacağını düşünür ama pek öyle değildir ruh hali. Memleket kurtulmuştur ama bundan sonra nasıl yaşayacaktır. Ev, nasıl geçindirilecektir? Hem de kalp hastası olarak çıktıktan sonra yıllar süren savaşlardan. Sağlığına iyi geleceğini öğrenip, Kırklareli'ne yerleşir. Havası nemli olmayan bir yerde yaşamak zorundadır artık. Fakat, 1951'de durur kalbi. Kırklareli'de şehitliğe kaldırılır cenazesi. Savaşa yenik düşmeyen kalbi, Tanrı'ya teslim oluvermiştir birgün ansızın.
Soyadı Kanunu ile, geldiği topraklar olan Bulgaristan'dan doğan Tunca nehrinin adını soyadı olarak alır. Savaştan ve hatta bütün hayatından kalan, kırmızı şeritli bir İstiklal Madalyası ve birkaç kamadır. Cephede yazdığı anıları ise çalınmıştır. Oysa, İlhan Selçuk'un Yüzbaşı Selahattin'in Romanı'ndaki gibi gerçek olaylar, günü gününe anlatılmıştır barut ve kan izleriyle dolu sarı sayfaların arasında.
1915'te, İstanbul'dan kalkıp Çanakkale'de cepheye gidenler arasında 27 kişi daha vardır. Kabataş Mekteb-i Sultanisi'nin öğrencileridirler hepsi. Asım oğlu Cevad, Mustafa Oğlu Mehmed Seyfettin, Ahmet Tevhid oğlu Mehmed Şükrü, Mustafa oğlu Feridun, İsmail Fuad oğlu Mehmet Muhsin, Rıza oğlu İskender, Mahmud oğlu Ali Ferid, Miyako oğlu İsak, Rasim oğlu Şerafettin, Mustafa oğlu Ahmed Enver, Ahmed Edip oğlu Hüseyin Medeni, Avram oğlu Hayim, Osman Nuri oğlu Mehmed, Avram Şeftu oğlu İsak, Abdurrahman oğlu Ali, Kazım oğlu Ahmed, Abdüllatif oğlu Yusuf, Mehmed Emin oğlu Ahmed, Osman oğlu İbrahim, Mahmud oğlu Ali Burhanettin, Ahmed oğlu Mehmet Selim, Mehmed oğlu Salim, Hasan oğlu Mehmet Şevket, Mehmed oğlu Ali, Mustafa oğlu Şaban, Süleyman oğlu Abdülaziz, Mehmed oğlu Kamil. Hepsi, tertemiz alınlarından vurulup, cephede bir hilal uğruna uzanıp yatan güneşler olmuşlardır artık. Hiçbiri cepheden geri dönememiştir. Kabataş Mekteb-i Sultanisi de mezun verememiştir 1915 yılında. Tıpkı, geçmiş 3 yılda olduğu gibi.
Bu anlatılanlar, ne resmi tarihtir ne de tesadüfen öğrenilmiş hikayeler. Ali Ratip ve Ahmet'in yaşamları, aile içinde, canlı tanıklardan dinlenmiş gerçek öyküleridir. Ali Ratip, babamın, Ahmet ise annemin dedesidir. Ali Ratip'in İstiklal Madalyası, oğlum Aras Tunca'ya kalmıştır bugün. Bir mezunu olduğum Kabataş Erkek Lisesi'nin şehitleri ise Kabataşlı ağabeylerimizdir.
Hepsinden bize kalan acı ama gurur verici anıları karşısında saygı ve minnetle eğiliyorum.
Ruhları şad olsun.
Saygı ve rahmetle anıyorum dedenizi ve kahraman silah arkadaşlarını.
YanıtlaSil