Bir zamanlar güzel bir şehirdi İstanbul. Tadı çıkarılacak büyülü bir kentti. Tadını almaya başladığım yaşlarda geçmişini merak ettim. Siyah beyaz fotoğraflarına baktım. Duvarlarıma astım o fotoğrafları. Beyoğlu, İstanbul’un içinde ayrı bir İstanbul’du. Farklıydı havası. Sinemalarına, pastanelerine, meyhanelerine, barlarına yetiştim Beyoğlu’nun. Buluşma noktası denince, başka bir yer neredeyse hiç gelmezdi aklımıza gençlikte. 1990’ların başlarında, neredeyse hergün Beyoğlu’na giderdim. Hatta, bana ait olduğu yönünde sürekli etrafıma takıldığım Tünel’e yaklaşırken solda kalan Arda Tunca Han’a. Beyoğlu’nun trafiğe açık olan zamanını gördüm ilk olarak. 1950’lerin, 60’ların tramvaylı Beyoğlu’sunu görmemiştim. Sonradan yapılan tramvay hattı, gerçek bir Beyoğlu değildi. Nostalji havası katmak için yapılmış bir şeydi. Bizden öncesi de vardı Beyoğlu’nun. Eğlencesi, hüznü, farklı renkleri ve kültürleriyle hep çekmişti İstabullular’ı Beyoğlu. Kimler gelmiş, kimler geçmişti Beyoğlu’ndan? B